Barbera (eind zestig) en haar nichtje Marion (eind twintig) waren op zoek naar een last-minute mogelijkheid om Peru te bezoeken, een bestemming die al een tijdje op hun bucketlist stond. Barbera maakte een WhatsApp groepje aan en na diverse leuke gesprekken met deze dames kwamen we tot een reis met gezamenlijke en individuele elementen. Zo bezocht Marion Rainbow Mountain, terwijl Barbera diezelfde dag een wandeltocht met een lamakudde ging maken. Wat is het toch leuk om op deze manier echt reizen op maat samen te stellen. Dit is hun verhaal:
Ineens was daar de gelegenheid en de vraag ‘Gaan we?’ We hebben twee weken, moet te doen zijn, maar hoe regelen we dat?
Een paar jaar geleden waren we op de Vakantiebeurs voor bijzondere reizen in Amsterdam en spraken we Peru-specialist Marianne Salmans van Aves Travels. De Machu Picchu hadden we al langer op ons verlanglijstje staan maar het kwam er nog niet van. We namen folders mee en laten die ons nu goed van pas komen. We zochten via de mail contact met Marianne, die snel reageerde. En in drie weken tijd was samen met ons een fantastische privé-reis voor ons georganiseerd! En zo werd ‘nooit’ – ‘nu’ en vertrokken wij op dinsdagochtend 30 april om half elf ’s ochtends vanaf Schiphol richting Lima.
Wat hebben we veel beleefd! Wat hebben we veel gezien en gehoord. Van Lima via een binnenlandse vlucht naar Arequipa verder met een ‘eigen taxibus’ naar de Colca Canyon naar Cusco naar Minismay naar Cusco naar Aguas Calientes naar Cusco. Van Cusco met een binnenlandse vlucht naar Lima voor de terugvlucht op maandag 13 mei naar Amsterdam, aankomst dinsdag 14 mei 2024.
Zomaar enkele van de heel vele indrukken van een reis om nooit te vergeten!
Op 1 mei liet onze gids Juan de stad zien, te voet en met een volle metrobus. Voor de Peruanen was het een vrije dag en iedereen trok erop uit. Het was dan ook flink duwen om erin te komen….. maar we hadden een staanplaats!
Na Miraflores, waar Juan ervoor zorgde dat we konden proeven van voor ons exotische vruchten, zo heerlijk, was er aan het eind van de dag nog tijd om naar de wijk Barranco te gaan en dat hadden we niet graag gemist. Barranco is een artistieke wijk en je loopt er van de ene straat met schilderachtige kunst en streetart naar de andere. En waar je om je heen kijkt mooie kunstwerken, kunstzinnige en vrolijke mensen. Wat een creatieve gezelligheid. ’s Avonds in een leuk restaurantje gegeten.
We waren er inmiddels achter dat het heel normaal is in Peru om één menu te ‘sharen’.
Hotel midden in de stad met zo’n bloemrijke binnentuin en een rust dat je je ver van het geroezemoes waant. Maar niets is minder waar. Zodra je de deur uitgaat toetert het verkeer aan je voorbij en loop je langs de muur van het Santa Cataline klooster, prachtig gerenoveerd, een stad op zich waar je wel een paar uur rond kunt dwalen. De verhalen over het kloosterleven van zo’n 450 nonnen aanhoren, is alsof je jaren terug bent in de tijd. Wat er zich afspeelde binnen deze muren….. daarover blijf je je verwonderen, moet je soms ook om glimlachen. De oudste dochter van rijke families gingen op hun veertiende het klooster in, met hun eigen bediende, en konden op een gegeven moment kiezen om hun leven lang in het klooster te blijven of om weer ‘naar buiten te gaan’.
Nog steeds woont er een handjevol nonnen in het klooster.
Een bijzondere tocht over een bergpas van bijna 5000 meter. Met de nodige tussenstops om een wilde kat te zien die onze chauffeur had ontdekt tussen de struikjes en sprieten, alpaca’s en lama’s te zien, vicunas guanacos, de bergen en vulkanen waarvan uit één maar stoom bleef komen, het typische Peruaanse landschap voor deze tijd: beetje drassig waar de dieren hun dorst nog konden lessen. En dan het machtig mooie uitzicht vanaf het hoogste punt!
Verder naar onze verblijfplaats in de vallei om de volgende dag via een smal paadje door de canyon de condors te gaan ontdekken. Zelfs gids Eduardo was een beetje nerveus want ja, het is de natuur hè. Heb je niet in de hand. Zullen de condors zich laten zien? Zeker! Velen, jonkies en oudjes, waren uit hun nesten in de rotsen opgestegen met behulp van de warme lucht van de zon en zweefden boven ons. Bijzonder om mee te maken. Het leek wel alsof ze wìlden dat Marion heel veel foto’s maakte, ‘de keuze was dan ook reuze!’.
Met het busje naar de volgende bestemming Cusco. Lange rit maar je ziet niet alleen het landschap en bergmeertjes en -meer aan je voorbij gaan, je voelt het ook. Wat is er mooier om te ervaren?
Misschien de Rainbouw Mountains die Marion twee dagen later ging beklimmen? Haar reactie toen we elkaar weer zagen ‘Wat is de natuur toch wonderlijk’.
Steeds meer kwamen we te horen en te zien over de Inca’s en hun cultuur. Ook een wonder op zich. Hoe ze keken naar de natuur en van daaruit hun strategieën bepaalden. De zon, de aarde, licht en donker, de cirkel van het leven, delen van hun religie die nog terug te vinden zijn in het hedendaagse geloof net zoals hun taal Quechua nog wordt gesproken. Eeuwen geleden leefden en regeerden ze, Cusco was het centrum en veel van hun bouwwerken zijn -gelukkig- nog te zien. Waarin het licht van de zon kon doordringen, bestand tegen aardbevingen. Knap volk dat bedacht om met geknoopte touwen boodschappen door te geven. Je ‘moet wat’.
Dat de tijd niet stil heeft gestaan, maakten we mee tijdens ons verblijf bij deze lokale familie. De community maakt, hoog in de bergen, gebruik van de mobiele telefoon. Knopen doen ze nog met hun weefgetouw. Van ’s ochtends tot ’s avonds zijn deze vrouwen en mannen bezig met hun levensonderhoud. Al heel vroeg worden de op hun land gerooide aardappelen geschild, de mais fijngemalen, de groenten gesneden, en ga zo maar door. Als dat gereed is, koken de mannen en handwerken de vrouwen terwijl de kinderen met ons meededen met een spelletje en even later wij met hen een potje voetbalden.
Voetbal is heel populair, daar waren we al achter gekomen. Gidsen vertelden over een kampioenschap van Peru ooit en noemden met gemak de namen van Wesley Sneijder, Rafael van der Vaart, Memphis Depay, Frenkie de Jong en nog veel meer.
’s Avonds met een flesje met warm water als kruik mee naar bed. ’s Ochtends een keer zelf kunnen zeggen hoe laat we op wilden staan. En alleen maar genieten van het onvoorstelbaar mooie uitzicht op de bergen rondom ons rondom de vallei.
We vroegen ons af of wij zo zouden kunnen en willen leven? De vraag stellen was voor ons al gelijk het antwoord.
Steeds komen we dichterbij het (letterlijke) einddoel van onze reis. Maar eerst nog een bezoek aan het dorpje Pisac, dichtbij de zilver-, goud- en kopermijnen. Levendigheid in de straatjes en toch zo’n rust als Pisac uitstraalt. Zo puur. Goed voor te stellen dat hier filosofen, antroposofen, vrijwillgers, naartoe komen en er soms een paar maanden blijven. In de tijd die wij hadden hebben we de sfeer op ons af laten komen, ingeademd. We moeten verder…..
Richting het treinstation in Ollantaytambo. Het is de zaterdag vóór moederdag en wat een feest in het dorp! De burgemeester vond dat moeders dat verdienden. Het hele plein vol met tafeltjes en stoelen, muziek en eten en drinken.Op het station zijn we zeker niet de enige die één van de zeven wereldwonderen willen gaan zien. Maar we hebben een gereserveerde plek en kijken elkaar vol verwachting aan, ons hart gaat sneller kloppen, nog één nachtje slapen en dan is het zover, dan zijn zullen we dè stad zien.
En wat is het de moeite waard! Tussen het Andesgebergte en de Amazone in ligt daar de ‘oude Inca-stad’. Wat een historie ligt hier, wat een cultuur in alle primitiviteit is hier ontstaan. Overweldigend als je dat allemaal bedenkt als je bovenop de Huchu I’Picchi staat. Kijk je naar links zie je groene bergen, rechts zijn ze kaal en rotsig. Machtig mooi. En daar sta je dan als twee mensjes uit Nederland en mag je dit wonder aanschouwen.
En daal je ook weer af….. En sluit je de dag en tegelijk de reis af met eten in een authentiek restaurantje, in een nisje bij het raam met het uitzicht op de vele lichtjes die Cusco verlichten, het statue of Christ en een intensief gesprek over het leven van de Inca’s, over het leven van de mensen in Peru. Dit houdt ons nog wel even bezig.
Dank aan de mensen in Peru:
– voor alle verhalen over Peru, ook persoonlijke verhalen
– voor alles wat jullie ons hebben laten zien van jullie land
– voor alles wat jullie ons hebben laten meebeleven!
Dank Marianne voor je inzet om deze reis aan onze wensen te laten voldoen!
